Pojęcie torkretu jest aktualnie definiowane jako „zaprawa lub beton dynamicznie umieszczany w miejsce wbudowania”.
Jednak definicja tej technologii nie jest ścisła i to od samego początku jej wprowadzenia.
Wynalazcą torkretu jest Amerykanin Carl Ethan Akeley, który w 1910 r. zastosował urządzenie „Cement Gun” (armatkę ciśnieniową) umożliwiające natryśnięcie mieszanki cementu i piasku, którą nazwał „Gunite”.
Z upływem lat stosowano różne nazwy: Gunicrete, Pneucrete, Blastcrete, Jetcrete, ale dopiero w 1930 roku pojawił się oficjalny termin „Shotcrete” wprowadzony przez American Raiway Engineering Association. W 1951 r. American Concrete Institute adaptował pojęcie „shotcrete” dla metody suchego torkretowania, gdyż przedtem termin „shotcrete” był utożsamiany z klasyczną metodą mokrą. Dzięki kompanii Cement Gun Company of Allentown technologia torkretowania trafila najpierw w 1921 roku do Niemiec, a w 1924 r. do Wielkiej Brytanii. W 1991 r. prowadzono dyskusje nad uściśleniem terminologii, jednak nie zajęto definitywnego stanowiska. Dopuszcza się stosowanie różnych definicji mając na uwadze specyfikę języka na całym świecie jako: narzucanie (ang. projected), strzelanie (ang. shot), natryskiwanie (ang. sprayed).
Stąd we Francji funkcjonuje termin „beton projete”, w USA „shotcrete” w Niemczech „spritzbeton”, natomiast w Wielkiej Brytanii „sprayed concrete”. W Polsce istnieje pojęcie „beton natryskowy”, jakkolwiek wcześniej używano terminu „torkret” w odniesieniu do technologii "Vusokret" chronionej patentem.
Dodać należy, że w Europie wydaje się przeważać termin „beton natryskowy”, który preferuje również Europejska Federacja Producentów i Użytkowników Specjalistycznych Produktów Budowlanych - EFNARC. |
