Istnieją dwie różne metody torkretowania:
- metodę mokrą (torkret mokry)
- metodę suchą (torkret suchy).
Najogólniej ujmując zasadnicza różnica między obiema metodami sprowadza się do miejsca podania wody do suchych składników mieszanki betonowej (lub zaprawy).
Metoda mokra - jest procesem sprowadzającym się do tradycyjnego wykonania mieszanki (zaprawy) betonowej (ewentualnie z dodatkami), a następnie hydraulicznego jej przetransportowania do dyszy wylotowej, skąd pneumatycznie w sposób ciągły jest wyrzucana (natryskiwana) na wyznaczone miejsce.
Metoda sucha - to technologia, w której sucha mieszanka cementu i kruszywa (ewentualnie sproszkowanych dodatków) jest podawana do specjalnego urządzenia, tzw. torkretnicy, skąd strumieniem sprężonego powietrza jest przesyłana przewodem elastycznym do dyszy natryskowej (wylotowej). Do dyszy doprowadza się wodę oraz ewentualnie domieszki ciekłe w postaci rozpylonej w celu nawilżenia mieszanki, która jest wyrzucana (natryskiwana) na wyznaczone miejsce.
Wybór metody torkretowania nie jest jednoznaczny, a tym bardziej uznanie, która z metod ma przewagę nad drugą. Praktyka wykazała, że wybór metody nie może być przypadkowy. Wynika on z możliwości technologicznych i warunków prowadzenia robót. Niezależnie od tego każda z metod ma indywidualne, właściwe tylko sobie cechy charakterystyczne.
Cechy charakterystyczne torkretu mokrego:
Metoda mokra torkretowania (torkret mokry) charakteryzuje się:
-
możliwością lepszego ujednolicenia mieszanki ze względu na zachowanie stałych proporcji wagowych składników torkretu,
-
możliwością zachowania stałej konsystencji,
-
mniejszymi stratami materiału ze względu na mniejsze odbicie mieszanki,
-
mniejszym zapyleniem środowiska, co jest szczególnie istotne w sytuacji prowadzenia robót w aglomeracjach miejskich,
-
większym wskaźnikiem w/c = 0,40=0,55 (wagowo).
Cechy charakterystyczne torkretu suchego
Metoda sucha (torkret suchy):
-
umożliwia korektę konsystencji mieszanki w chwili jej nakładania, co jest istotne podczas jednoczesnego torkretowania płaszczyzn pionowych i sufitowych obiektu,
-
pozwala transportować mieszankę na większe odległości zarówno w poziomie, jak i w pionie,
-
daje możliwość bardzo dobrego zagęszczenia materiału, a tym samym uzyskania korzystnej struktury zaprawy lub betonu i większej ich wytrzymałości,
-
urządzenia i sprzęt do torkretowania są lżejsze niż w metodzie mokrej, co ma duże żnaczenie w razie prowadzenia robót w trudnych warunkach,
-
charakteryzuje się małym wskaźnikiem w/c = 0,30=0,50 (wagowo).
Istotnym z punktu widzenia naprawy betonowego lub żelbetowego obiektu inżynierskiego są następujące funkcje naprawcze torkretu:
-
funkcja konstrukcyjna – przy naprawach często w powiązaniu z funkcja reprofilującą. Betony natryskowe na uziarnieniu kruszywa nie mniejszym niż 4mm (max. ziarno), przy grubościach powyżej 5cm na uziarnieniu do 8mm i większym. Przy projektowaniu naprawy konstrukcji żelbetowej należy posługiwać się tymi samymi ogólnymi zasadami projektowania jak w przypadku betonu tradycyjnego. Nie należy stosować materiałów typu SPCC.
-
funkcja reprofilująca - polega na uzupełnieniu większych ubytków betonem natryskowym. W zależności od uszkodzeń grubość wypełnień może sięgać nawet do 50cm. Przy ubytkach większych niż 5cm należy wykonać zbrojenie z siatki o oczkach nie mniejszych niż 10x10cm.
-
funkcja zabezpieczająca - polega na odtworzeniu lub zwiększeniu otuliny betonowej. Mieszanka torkretowa powinna być zaprojektowana na kruszywie nie większym niż 4mm. Można stosować mieszanki typu SPCC. Na etapie przygotowania podłoża (odkuwanie, piaskowanie, hydromonitoring) istnieje duże prawdopodobieństwo, że nie odkryje się wszystkich ognisk korozji istniejącej stali zbrojeniowej. Należy wówczas stosować mieszanki torkretowe zawierające migrujące inhibitory korozji typu MCI (Migrating Corrosian Inhibitor). Zastosowanie domieszki MCI w betonie natryskowym powoduje, że cząsteczki MCI penetrują obszar nie tylko w miejscu gdzie wizualnie stwierdzono ognisko korozji, ale poprzez swą zdolność poruszania zarówno w świeżym jak i stwardniałym torkrecie docierają do stali nieodsłonietej.
-
funkcja fakturowa - w powiązaniu z funkcją zabezpieczającą lub w odtwarzaniu faktury zewnętrznej elementów architektonicznych najczęściej w obiektach zabytkowych (np. stare poręcze betonowe lub żelbetowe, łuki, sklepienia itp.).
 
Technologia torkretowania oprócz zastosowań w naprawach i renowacji może być wykorzystana:
-
w budownictwie tunelowym,
-
przy wzmocnieniach skarp i wykopów,
-
do wykonania nowych konstrukcji cienkościennych (np. kopuł, przekryć dachowych itp.),
Beton natryskowy może pełnić również funkcję ognioodporną
Powrót>> |
